آثار فراقت

گفته باشم که ای یار وفادار من

مددی پیش بگیر تا نبری کالبدی از این تن

پیشگیری به نظر گیر و بدان، که دگر 

تاب و توانی به فرافت نستاند این تن

با تو و دیگر هیچ

مهربانا، مهربانی را بدار ارزانی ام
جان و دل یکجا بگیر، مهرت بدار ارزانی ام

لحظه ای جانم نگاهی را بدار ارزانی ام
چه کنم نیست نفس، هوایت بدار ارزانی ام
 
با صفایی با وفایی بی تو ‌بودن را چه سود
نازنینم با تو‌ بودن را بدار ارزانی ام

بیقرارم

از تو که دور میشوم

در راه

     تو را بیشتر از زمانی میبینم

                                      کـــــــــــــــــه

به آغوشت کشیده ام

همه تو اند

و تو غائب از دیدار

💫⬅به زمین مینگرم

چه کوچک بشمار می آید وقتی خودش را فرش زیر پاهایت کرده است

💫⬅به دریا مینگرم

میبینم چه حقیرانه تشنه قطره ای از محبتت شده

💫⬅به آسمان مینگرم

که چه مفتخر است که شده همچو چتری بالای سرت

             ابرها را میبینی؟؟

   که در شوق دیدارت شبانه روز اشک میریزند!!

   تا بحال لبخند گلها را دیده ای؟

   و میدانی چرا سر از خاک بیرون می آورند؟!

آری

      تا ببینند گلستانی که تو باشی

و دیگر

      کلامی ندارم وقتی ادبیات نیز به سکوت از توصیفاتت مینشیند!!!!!!!!

امان

فکرم از اینجا تا آسمان
قدم هایم مرا تا چند کاشی انطرف تر میبرد

اما امان!!
که نه این مرا به مقصد میرساند نه آن